Άγιος Νικόλαος εκ Χίου

Γεννήθηκε στις Καρυές της Χίου από γονείς ευσεβείς χριστιανούς, τον Πέτρο και τη Σταματού, που τον ανάθρεψαν χριστιανικά. Σε ηλικία είκοσι ετών, πήγε με ένα φίλο του να εργαστεί σαν κτίστης στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας.

Οι δουλειές πήγαιναν πολύ καλά, μέχρι μια μέρα, που εντελώς ξαφνικά άρχισε να παραλογίζεται και να χάνεται στον κόσμο του.

Οι Τούρκοι, εκμεταλλευόμενοι την κατάστασή του, προσπάθησαν να τον εξισλαμίσουν, αλλά τελικά τον έδιωξαν, θεωρώντας τον τρελό. Οι συμπατριώτες του, βλέποντας την κατάστασή του,  τον πήγαν στην αδελφή του στη Χίο και από παρεξήγηση διαδόθηκε στο νησί ότι ο Νικόλαος εξισλαμίστηκε.

Οι Τούρκοι του νησιού  πλησίασαν το Νικόλαο, τον ονόμασαν Μεϊμέτη (Μεχμέτ), τον έντυσαν τούρκικα, χωρίς να του κάνουν όμως περιτομή  και  του πρόσφεραν δουλειά, αναθέτοντάς του  τη βοσκή των ζώων των κρεοπωλών.

Στα βουνά της Αγίας Υπομονής, όπου έβοσκε τα ζώα, τον συνάντησε κάποιος αρχιμανδρίτης, που ονομαζόταν Κύριλλος. Συζήτησε μαζί του, άκουσε την ιστορία και του έδωσε κάποιες συμβουλές. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, άρχισε η μεταστροφή του Αγίου.

Κάποια νύχτα κοιμήθηκε σ’ ένα μισογκρεμισμένο ναό της Αγίας Άννας, όπου είδε στο όνειρό του μια όμορφη γυναίκα να του λέει… «να πας στον ιερέα του ναού του Υιού μου να σε λούσει, να γίνεις καλά για να σε πάρω γαμπρό».

Ο Νικόλαος πήγε στην  αδελφή του και της διηγήθηκε το όνειρο. Το ανέφεραν στον ιερέα του χωριού, αλλά εκείνος δεν τους έδωσε σημασία. Πήγαν στο ναό του Σωτήρος, όπου εφημέρευε ο αρχιμανδρίτης Κύριλλος, ο οποίος του έκανε αγιασμό, του διάβασε τις σχετικές ευχές και ο νέος ήρθε στα συγκαλά του.

Ο Κύριλλος τον κατήχησε και από τότε ο Νικόλαος άρχισε να ζει με μεγάλη μετάνοια, με προσευχή, αγρυπνία και αυστηρή νηστεία. Επειδή όμως είχε ακουστεί ότι είχε τουρκέψει, οι συγχωριανοί του φοβόντουσαν την οργή των Τούρκων και δεν τον δέχονταν στην εκκλησία, παρόλα τα δάκρυα και τη διαμαρτυρία του.

Πράγματι, μια μέρα έφτασαν στο σπίτι του Νικόλαου απεσταλμένοι από το δικαστή και τον συνέλαβαν. Μαζί του συνέλαβαν και τον ιερέα του χωριού με δύο προεστούς. Εκείνον τον οδήγησαν στο δικαστή, ενώ τους άλλους απλώς τους φυλάκισαν. Ο δικαστής τον ρώτησε γιατί, ενώ προηγουμένως ήταν μουσουλμάνος, τώρα έγινε πάλι χριστιανός.

Ο Άγιος απάντησε: Επειδή εγώ από Χριστιανούς γεννήθηκα και Χριστιανός ανατράφηκα και είμαι Χριστιανός και το Χριστό μου ποτέ δεν Τον αρνήθηκα, ούτε έγινα μουσουλμάνος, ούτε πρόκειται να Τον αρνηθώ ποτέ, αλλά Χριστιανός πρόκειται να πεθάνω.

Ο δικαστής και οι δικοί του προσπαθούσαν με κολακείες και διάφορες υποσχέσεις να τον πείσουν να εξισλαμιστεί, χωρίς όμως  να το καταφέρουν.

Τον  φυλάκισαν και τον βασάνισαν σκληρά. Οι συμπατριώτες του  τον παρακινούσαν να τουρκέψει, για να απαλλαγούν από τη φυλάκιση, λέγοντάς του ότι μ’ ένα Χριστιανό λιγότερο δεν κινδυνεύει η Χριστιανοσύνη.

Τα βασανιστήρια συνεχίζονταν για πολλές μέρες και ο Άγιος τα υπέμενε αγόγγυστα. Μια νύχτα έγινε σεισμός, μια βαριά πλάκα πάνω του, χωρίς να πάθει τίποτε, ενώ η φυλακή γέμισε με μια ευωδία.

Όλοι οι φυλακισμένοι φώναζαν ότι είναι άγιος άνθρωπος.

Μετά αυτό το γεγονός, οι Τούρκοι αποφάσισαν να τον θανατώσουν. Τον οδήγησαν έξω από τα τείχη της Σούδας στη θέση Βουνάκι της Χίου και εκεί ο δήμιος του έκοψε το κεφάλι.

Τότε συνέβη ένα συγκλονιστικό φαινόμενο. Ενώ ήταν μεσημέρι, πυκνότατο σκοτάδι κάλυψε όλο το νησί, σε σημείο που ο ένας δεν έβλεπε τον άλλο, ούτε το δρόμο, για να πάνε στα σπίτια τους.

Στο υπόλοιπο νησί, όπου οι κάτοικοι δεν γνώριζαν την αιτία, έλεγαν ότι σίγουρα είναι οργή Θεού. Μέχρι και σήμερα διηγούνται για το φοβερό εκείνο σκοτάδι. Και ενώ παντού επικρατούσε σκοτάδι, το πρόσωπο του Νικόλαου  έλαμπε σαν τον ήλιο. Ουράνιο  φως έλουζε τρεις νύχτες το άγιο λείψανο.

Μη υποφέροντας οι Τούρκοι τα θεϊκά αυτά σημεία, έλεγαν ότι ο Θεός ρίχνει φωτιά να τον κάψει και πήγαν με δαδιά και μαύριζαν το πρόσωπο του Αγίου, για να μη φαίνεται λαμπρό. Πολλοί Χριστιανοί δωροδοκούσαν τους φύλακες, να τους δώσουν κομμάτια από τα ρούχα του ή χώμα βρεγμένο από το αίμα του ή να του κόψουν κάποιο από τα δάχτυλά του.

Τα μαρτυρικά του λείψανα στη συνέχεια έκαναν παράδοξα θαύματα, όπως αναφέρει το συναξάρι του.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Νικόλαος μαρτύρησε στις 31 Οκτωβρίου 1754  και ώρα έκτη.

Οι Τούρκοι, για να μην πάρουν οι Χριστιανοί το λείψανό του και το τιμήσουν, το έριξαν στη θάλασσα και κανείς δεν έμαθε  τι απέγινε. Η μνήμη του τιμάται στις 31 Οκτωβρίου.

Ἀπολυτίκιον

«Τῆς Χίου ἀγλάϊσμα, καὶ Ἀθλητῶν μιμητῆς, ἐδείχθης Νικόλαε, ὁμολογήσας Χριστόν, τυράννων ἐνώπιον· ὅθεν τῶν σῶν αἱμάτων, οἱ κρουνοὶ Ἀθλοφόρε, δρόσος ὤφθησαν θεία, τῇ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ· ἐντεῦθεν πανευχαρίστως, μέλπει τοὺς ἄθλους σου».

 Άγιος  Δημητριανός Επίσκοπος Κηθηρίας Κύπρου

Ο Άγιος Δημητριανός  είναι άγνωστος στους Συναξαριστές, γνωστός όμως στην εκκλησία της Κύπρου σαν Επίσκοπος Κηθηρίας (ή Κυθραίων ή Χυτρών).

Γεννήθηκε στο χωριό Συκά της Κυθηρίας από πατέρα ιερέα και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου του εικονομάχου (829 - 843 μ.Χ.).

Ασπάσθηκε το μοναχισμό  και στη συνέχεια χειροτονήθηκε  πρεσβύτερος από τον Επίσκοπο Χυτρών Ευστάθιο. Όταν πέθανε ο Ευστάθιος, τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο Δημητριανός. Ο Δημητριανός συμμετείχε της αιχμαλωσίας του ποιμνίου του από τους Αιγυπτίους και κατόπιν επέστρεψε μαζί του στην Κύπρο, όπου  πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Κύκκου Κύπρου.

Η μνήμη του τιμάται στις 6 Νοεμβρίου.

 Άγιος Ιωάννης  ο Ελεήμων Επίσκοπος Αλεξάνδρειας

 Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων γεννήθηκε στην Αμαθούντα της Κύπρου. Ήταν γιος του άρχοντα Επιφανίου και της Ευκοσμίας και έζησε στα χρόνια του Βασιλιά Ηρακλείου (615 μ.Χ.)

Όταν μεγάλωσε, παντρεύτηκε και απέκτησε παιδιά, τα οποία ανατράφηκαν χριστιανικά. Από μια επιδημία πέθαναν η γυναίκα  και τα παιδιά του, σε πολύ νεαρή ηλικία.

Αρνήθηκε να ξαναπαντρευτεί, λέγοντας σε αυτούς που τον πίεζαν, ότι «Νομίζω, προς όλους είμαι οφειλέτης. Και δεν το νομίζω μόνο. Είμαι. Διότι οι χριστιανοί έχουμε αλληλεγγύη. Δεν το λέει ο Παύλος; Εἴμεθα μέλη ἀλλήλων. Αφού, λοιπόν έχω τη δυνατότητα να δώσω στους αδελφούς μου, άρα είμαι και υποχρεωμένος να δώσω. Να γιατί εργάζομαι και δε θα πάψω να το κάνω. Η περιουσία μου δεν μπορεί να είναι ανώτερη απ' αυτά τα χρέη μου».

Για τη μεγάλη του ευσέβεια και τη σπουδαία μόρφωση που είχε, προτάθηκε για τον επισκοπικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Προσέφερε σπουδαίο έργο, βοηθώντας ιδίως τους φτωχούς και αδυνάτους. Μοίρασε όλη την περιουσία του σε ελεημοσύνες και για το λόγο αυτό ονομάστηκε Ελεήμων.

Πέθανε ειρηνικά το  620 μ.Χ και η μνήμη του τιμάται στις 12  Νοεμβρίου. Ο Άγιος Ιωάννης θεωρείται πολιούχος της Λεμεσού.

Ἀπολυτίκιον