Αμάξια και δίκυκλα.

Εψές, κατά τις 10.00 το βράδυ, γυρίζαμε από μιά επίσκεψη ιατρικής φύσεως.

Στην Μελίκη, βγαίνοντας προς τον Κρασοπούλη, μπροστά μας τρία οχήματα: δύο μηχανάκια και μία κούρσα.

Έπαιζαν κυριολεκτικά χωρίς να υπολογίζουν την κίνηση του δρόμου.

Σε κάποια στιγμή το ένα μηχανάκι εμβόλισε το άλλο, ενώ η κούρσα πήγαινε αργά.

Μάς κόπηκε προς στιγμήν το αίμα

Κάτι ανάλογο έγινε με την Βασούλα μας, που έξι τουλάχιστον χρόνια τώρα είναι φυτό.

Χαζογελούσαν και πειράζοντας. Ζήτημα να ήταν 16άρηδες. Προσπεράσαμε την κούρσα και είδαμε πως οδηγός και συνοδηγός ήταν συνομίληκοι με τα παιδιά στα μηχανάκια.

Μέ ήρθε να κατέβω κάτω και κυριολεκτικά να τους σπάσω τα μούτρα.

Ναί.

Δεν είναι παιγνίδι ο θάνατος με δίκυκλο ή με αυτοκίνητο, να παίζεις, εσύ, νεαρέ, και αν συμβεί το απευκταίο, να βυθίζεις στον πόνο όλη την οικογένεια, το σόϊ, το χωριό την κοινωνία.

Την ίδια ώρα, άλλα παιδιά κοιμούνται γιατί πρέπει να ξυπνήσουν αχάραγα γιά το μεροκάματο.

Και ύστερα αρχίζουν οι ευχές: Καλόν Παράδεισο, και Καλόν Παράδεισο.

Σανίδα βρεγμένη χρειάζεται.

Άμα γίνει το κακό δεν υπάρχει γυρισμός, αλλά μόνο σπαραγμός.

Πολύ πονούμε με τέτοιες και ανάλογες καταστάσεις.

Γέμισαν οι δρόμοι με προσκυνηταράκια από τέτοιες αιτίες.

Και φυσικά η ευθύνη των γονέων είναι τεράστια.

Τώρα, όσο ακόμα μπορούν, ας μην είναι τόσο συμβατικοί στα "παιχνίδια" των νεαρών γιών και θυγατέρων τους.

Γαιτί μετά τα δάκρυα δεν ωφελούν.

Μόνο λύπη και πόνο μάς προκαλεί το τραγικό και ο πόνος των συγγενών.

Τί να πούμε στην φτωχή προσευχή μας;

Τί να πούμε, που τα λόγια χάνονται και μόνον δάκρυα, πολλά δάκρυα, μάς πλημμυρίζουν; και γιά ποιόν να πρωτοκλάψεις; Γιά τον άγριο θεριστή που γέμισε αίμα άωρο τους δρόμους ή γιά την χαροκαμένη μάννα, το ταλαίπωρο πατέρα και τα αδέρφια τα απαρηγόρητα;

Δεν μιλάμε γενικά γιά τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, αλλά γιά τις απροσεξίες και τα άγρια παιχνίδια των νεαρών.

παιδιά.

ΠΡΟΣέΧΕΤΕ, όσο είναι καιρός.

Άααααααχ.