Μέρα απεργίας η Τρίτη, αδέρφια. Καλή η συμπαράσταση στους επαγγελματίες της εστίασης και των καφέ, αλλά χωρίς καφέ, πώς θα βγάλουμε τη μέρα;

Όχι τίποτε ιδιαίτερο, ένα late με μπόλικο αφρόγαλα, μια πρέζα μαύρη ζάχαρη, κανέλα ένα δέκατο του κουταλιού (του γλυκού πάντα), πασπάλισμα με νιφάδες σοκολάτας και λίγο σιρόπι κερασάκι.

Θα μου πείτε, αυτά δεν τα είχαμε επί ΠΑΣΟΚ, όταν ο φραπές με τις σαράντα δύο ζάχαρες και το νες με γάλα, συνοδευόμενα από ένα πακέτο Μάλμπορο, πήγαιναν σύννεφο στις καφετέριες.

Τις «πράσινες» εννοείται. Α, όλα κι όλα, εμείς τα κρατούσαμε τα «πράσινα» τα καφενεία. Ούτε να δούμε δεν θέλαμε δεξιούς και αριστερούς.

Διότι η «Αλλαγή» είχε πια επικρατήσει και οι καλύτερες μέρες και ακόμη καλύτερες νύχτες στα «μπαράκια» του κάμπου πήγαιναν σύννεφο.

Επιστροφή στο σήμερα. Πού να βρούμε ρε καφέ, να ανοίξει το βλέφαρο; Οπότε, ντογρού στην ουρά για κανένα καπουτσίνο καραβίσιο στα ψωμάδικα.

Έτσι, μετά το ραντεβού στα γουναράδικα, το ραντεβού έκλεισε στα ψωμάδικα.

Ουρές να δει το μάτι σου. Μπορεί να νοιώσαμε ενοχές ως απεργοσπάστες, αλλά χωρίς ΠΑΣΟΚ μπορώ, χωρίς καφέ όχι. Έτσι, για να λέμε και τις αμαρτίες μας.

Καλό το ΠΑΣΟΚ, αλλά πρώτα το καφεδάκι, με κανένα παλιοβούτηγμα. Κανένα κρουασάν, κανένα κουλουράκι, κανένα κούκις, να μην πάει κάτω σκέτος ο διπλός αμερικάνο, ο ντεκαφεϊνέ.

Ναι ρε, δεν ντρεπόμαστε να το πούμε. Μετά το δεύτερο καφέ, αρχίζουν και τρέμουν τα νεύρα μας. Για αυτό και πίνουμε και καμιά 15αριά ντεκάφ, να είμαστε μεν στα γούστα, αλλά χωρίς την ανάγκη tavor.

17 Νοέμβρη σήμερα, αδέρφια. Γαλάζιες νοικοκυρές, σύντροφοι του σοσιαλισμού, της πρώτης φοράς «αριστεράς», του κόμματος, ένα είναι το κόμμα. Ποιος σας είπε την αλήθεια για το τι συνέβη εκείνο το Νοέμβρη του 73;

Αξίζει να διαβάσετε τους στίχους του Διονύση Τσακνή, στο  τραγούδι του "Νοέμβρης 90".

Τη μέρα αυτή που διάλεξα

εδώ μπροστά σας να σταθώ

τραγούδια και μισόλογα

στο φως να καταθέσω

Πώς πήρα τέτοια απόφαση

δεν ξέρω αν θ' αντέξω

η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό

Νοέμβρης ήταν η χρονιά

κι εδώ γινόταν του χαμού

εγώ ήμουν δεκαεννιά

κι αυτή εβδομηντατρία

Και να που ερωτεύτηκα

κάποια χρονολογία

κι ο έρωτας κρατάει για καιρό

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα

μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ

μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου

εκεί γύρω στα σαράντα

Στα κόμματα γαντζώθηκαν

κι εγώ δεν ξέρω τι να πω

και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε

μα οι θύμησες πληγώνουν

και λέμε σαν βρισκόμαστε

τα ίδια και τα ίδια

Μα νιώθω σαν μικρό παιδί

που πάλι το μαλώσανε

και φεύγω σε μια άγονη επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου

δυο γιους απόκτησα κι εγώ

δεκαεννιά Νοέμβρηδες

μου βάρυναν την πλάτη

Σημαίες και γαρύφαλλα

εμπόριο κι απάτη

και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό

τα χείλη μου ματώσανε

κι αυτοί που μας προδώσανε

ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε

αυτό έχω μόνο να τους πω

τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν