Πρωτοξάδερφος από την πλευρά της μάνας  μου με τον πατέρα του, ο Κώστας Μπούρας. Ήταν τέτοια μέρα, Κυριακή 3η Απριλίου του 2005, που μας άφησε, για να συναντήσει το Δημιουργό μας, μόλις στα 51 του χρόνια, μετά από μια μακρά μάχη με τον καρκίνο. Ο Κώστας, που έφυγε από τη ζωή με το βαθμό του Ταξιάρχου της Στρατολογίας, ήταν ο λεβέντης μας. Ψυχή παιδιού, πρόθυμος να εξυπηρετήσει ,σε όλα τα στρατολογικά γραφεία και διευθύνσεις που υπηρέτησε, κάθε Ημαθιώτη. Τον έβλεπα πελώριο, όταν ήμουν πιτσιρίκι. Μου άρεσε η στολή του και χαιρόμουν που πέρασε στη ΣΑΑΣ.  ΜΕ φώναζε «θεριούλη» στο παλιό το σπίτι του θείου μου του Γιάννη και της θείας Κατίνας, στην έξοδο της Βέροιας προς Μακροχώρι. Ο Κώστας αγάπησε τη ζωή, το χαμόγελο, τη Σούλα του, με την οποία έκανε δύο υπέροχα παιδιά. Την Ιωάννα και το Νικολάκη, που πόσο, Θεέ μου, του μοιάζει. Δέκα επτά χρόνια από εκείνη την μέρα, που ο Κώστας μετέστη προς τη ζωή την αιώνια. Ξάδερφε, δεν σε ξεχνώ ποτέ στην προσευχή μου.

Ειδικά όταν περνάω  καθημερινά από τα κοιμητήρια της Βέροιας, για να πάω στην «ΗΜΕΡΗΣΙΑ». Είμαι βέβαιος ότι κάποια μέρα θα ξανασμίξουμε στους Ουρανούς. Εύχομαι την Ημέρα της Κρίσεως να ακούσουμε όλοι το «δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσει την ετοιμασμένη υμίν βασιλεία από καταβολής κόσμου».