Ο φίλος μου ο Αλκιβιάδης ήταν πάντα ανήσυχο πνεύμα και σώμα. Το 1979 είχε πάει με το φίλο του το Νίκο ένα μοναδικό ταξίδι στην τότε κομουνιστική Ένωση Σοβιετικών Δημοκρατιών, υπό τη στιβαρή διοίκηση του Λεονίτ Μπρέζνιεφ. Τα πάντα ήταν εκείνη την εποχή υπό τον απόλυτο ηθικό έλεγχο. Μόνον οι πουτάνες επιτρέπονταν, αλλιώς σε έπιαναν και πήγαινες φυλακή, σε θερμοκρασίες 40 υπό το μηδέν, σε ευάερες και ηλιόλουστες περιοχές της Σιβηρίας. Χαρά Θεού. Ήταν περίπου οι ημέρες των Χριστουγέννων και ο ξεναγός τους οδήγησε σε ένα ζεστό κέντρο στο κέντρο της Μόσχας. Φολκλόρ από την αρχή μέχρι το τέλος. Νάσου οι μπαλαλάικες, νάσου οι Μπάμπουσκες και τα καζατζόκ. Ονειρική ατμόσφαιρα με άφθονη βότκα και ακόμα πιο άφθονο κέφι. Το πρόγραμμα διαρκούσε περίπου τρεις ώρες και τελείωνε γύρω στις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Ήρθε κάποτε αυτή η  ευλογημένη ώρα και βγήκαν από το κέντρο διασκέδασης στην παγωμένη Μόσχα με το τσουχτερό κρύο. Όχι όμως τόσο τσουχτερό για τις περίπου πεντακόσιες κοπέλες, που ντυμένες μέσα στα γουναρικά τους περίμεναν τους νταβραντισμένους Ευρωπαίους πελάτες. Οι κοπέλες ήταν η μία ομορφότερη από την άλλη, πραγματικά ουρί του παραδείσου. Όλες ψηλές, γαλανομάτες, με τα πρόσωπά τους χωμένα λόγω κρύου στις γούνινες κουκούλες.

Ήταν τόσο όμορφες, που ο καθένας σκεφτόταν «μα είναι δυνατόν αυτή η θεά να πλαγιάσει με μένα το θνητό? Κι  όμως ήταν και παραήταν, αρκεί να υπήρχαν επί τη παλάμη κάποια από εκείνα τα πράσινα χαρτονομίσματα με τη φωτογραφία του προέδρου George Washington. To πιο αγαπητό πρόσωπο σε όλη τη Ρωσική επικράτεια. Η απόλυτη επιβολή του σοσιαλιστικού ιδεώδους.

Η συναλλαγή δεν άργησε να κλείσει και σε λίγο ο Αλκιβιάδης, ο Νίκος και τα δύο ουρί του παραδείσου κατευθύνονταν με μία Βόλγα στα προάστια της πόλεως. Το ταξί τους άφησε σε ένα απέραντο χιονισμένο πάρκο, μπροστά σε μία πανάσχημη εργατική πολυκατοικία. Ανέβηκαν στο δεύτερο όροφο, έβαλαν το κλειδί και έσπρωξαν την πόρτα. Μπήκαν σε ένα μικρό χωλ, όπου στη μία πλευρά κοιμόταν ο πατέρας των κοριτσιών και στην άλλη η μητέρα. Δεν έδειξαν να ενοχλούνται και συνέχισαν το μακάριο ύπνο τους. Τα δύο κορίτσια με την εκλεκτή πελατεία προχώρησαν στο μέσα δωμάτιο για την ολοκλήρωση της εμπορικής συναλλαγής, πάντα σε σκληρό νόμισμα. Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα και γρήγορα και οι δύο ηλικιωμένοι γονείς δεν κουνήθηκαν από τα κρεβάτια τους ούτε κατά την πρωινή έξοδο των πελατών από τη στοργική αυτή φωλιά.

Όταν όμως ο Αλκιβιάδης με το Νίκο έφτασαν στο χιονισμένο πάρκο, διαπίστωσε πως είχε ξεχάσει στο χώρο εργασίας της αγνής αυτής οικογενείας το πλεχτό του πουλόβερ. Γύρισαν λοιπόν πίσω και χτύπησαν κατ’ επανάληψιν την πόρτα, τελείως ανεπιτυχώς. Καμία αντίδραση εκ των έσω. Τη χτύπησε πολλές φορές και στο τέλος απείλησε πως θα τηλεφωνούσε στην Αστυνομία. Τότε άνοιξε η πόρτα, ένα γυναικείο χέρι έβγαλε το πουλόβερ, το έπιασε ο Αλκιβιάδης και η πόρτα ξαναέκλεισε βάναυσα και απελπισμένα. Κρίμα, και είχαν ονειρευτεί για λίγο έναν πιο ζεστό χειμώνα για φέτος.

Αυτή είναι μια σκληρή βαρβαρότητα, την οποία εννοεί ο κύριος Τσίπρας και όχι ο καπιταλισμός. Εμείς μπορούμε να διαλέξουμε. Το να εκπορνεύεις τις κόρες σου, λέτε να είναι βαρβαρότητα? Όχι, όχι, σοσιαλισμός είναι! 

Φοίβος Ιωσήφ