Το βολικό είναι να σκεφτείς ότι μετά το θάνατο δεν υπάρχει τίποτε. Η ψυχή δεν είναι αθάνατη και εξαφανίζεται μαζί με τη, σάρκα που γίνεται αστρική σκόνη. Αντίθετα θέλει λεβεντιά να πιστέψεις στα λόγια του Υιού και Λόγου του Θεού, Ιησού Χριστού. «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται».  Το είπε και ο Άγιος Απόστολος Παύλος.

«Απόκειται τοίς ανθρώποις άπαξ αποθανείν μετά τούτο κρίσις». Θέλετε να βρείτε κοσμοναύτες, που έχουν ταξιδέψει σε όλο το σύμπαν με τη Χάρη του Τριαδικου Θεού; Πάτε στο Άγιο Όρος και στις ερημιές του. «Ο Κύριος αποδοκιμάζει την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη νηστεία και κάθε καλό έργο που γίνεται υποκριτικά ενώπιον των ανθρώπων για την επιδίωξη δόξας. Ο ουράνιος Πατέρας μας, «ο εν τω κρυπτώ...» και «βλέπων εν τω κρυπτώ», δεν ευαρεστείται με παρόμοιες πράξεις (Ματθ. ς' 1-18). Και δεν είναι μόνον ο λόγος του Θεού, που εντέλλεται να αποκρύπτουμε την εσωτερική μας ζωή από τα ξένα βλέμματα, αλλά και το υγιές πνευματικό ένστικτο, σαν κάποια «κατηγορική προσταγή», απαγορεύει να παραβιάζουμε το μυστικό της ψυχής που παρίσταται ενώπιον του Θεού. Η προσευχή της μετανοίας ενώπιον του Υψίστου αποτελεί τον πιο ενδόμυχο χώρο του πνεύματός μας. Από την κατάσταση αυτή γεννιέται η επιθυμία να παραμένουμε κρυμμένοι σε κάποιο μέρος, κάτω από τη γη, έτσι ώστε κανείς να μη μας βλέπει ή να μας ακούει, αλλά όλα να διαμείβονται μόνο μεταξύ του Θεού και της ψυχής. Με τον τρόπο αυτό ζούσα τις πρώτες δεκαετίες της μετανοίας μου ενώπιον του Κυρίου. Από την πικρή μου πείρα πολλές φορές διδάχθηκα ότι είναι απαραίτητο να αποφεύγουμε και αυτήν ακόμη τη στροφή στον εαυτό μας, διότι αλλιώς γινόμαστε θύματα του πνεύματος της κενοδοξίας ή της αυταρέσκειας. Οι κινήσεις αυτές της καρδιάς μας επισύρουν την εγκατάλειψη από το Θεό. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης του βιβλίου του Αγίου Σοφρωνίου Ζαχάρωφ, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί.