Ήταν 14η Φεβρουαρίου του 1964, όταν ο ελληνικός λαός με 52,72% έδινε την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία με 171 έδρες στην «Ένωση Κέντρου» και το Γεώργιο Παπανδρέου. Η συνέχεια γράφτηκε στις 15 Ιουλίου του 1965, όταν ο, αποθανών πλέον, τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος αρνείται στον πρωθυπουργό να ασκήσει το συνταγματικό του δικαίωμα, ορίζοντας τον εαυτό του και ως υπουργό εθνικής άμυνας. Η άρνηση του 24χρονου, τότε, βασιλιά έφερε την παραίτηση του πρωθυπουργού και την προσπάθεια από τον Κωνσταντίνο να δημιουργήσει μια κυβέρνηση με αποστάτες της Ένωσης Κέντρου και της Ε.Ρ.Ε.
Οι προσπάθειες ευοδώθηκαν μετά από πολλές αποτυχημένες φορές, με την «κυβέρνηση» Στέφανου Στεφανόπουλου, στην οποία συμμετείχε, ως υπουργός οικονομικών, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η Ημαθία είχε συμμετοχή στην αποστασία με το βουλευτή της Ε.Κ Ιωάννη Γιαμά, ο οποίος διετέλεσε και υπουργός συγκοινωνιών του Στεφανόπουλου. Η ιστορία μπορεί να είναι σκληρή, αλλά διδάσκει. Η αστική δημοκρατία, το μόνο πολίτευμα που εκφράζει τη λαϊκή βούληση, έστω και αν δεν είναι τέλεια, είναι μονόδρομος. Και η 15η Ιουλίου του 1965 και τα όσα επακολούθησαν, με επωδό τη χούντα του 1967, λίγο πριν τη δικτατορία των «στρατηγών» που ετοίμαζε ο τέως βασιλιάς, δεν είναι σίγουρα ενδοαστική πολιτική αντιπαράθεση. Αλλά συνταγματική εκτροπή.
