Τέλος Βεροιωτάδες και Βεροιώτισσες. Ο αγώνας εδικαιώθη.

Το ρεβανί μας οσονούπω λαμβάνει πιστοποίηση για προστατευμένη γεωγραφική ένδειξη.

Άρα δεν θα πηγαίνεις στην Κρύα Βρύση τα καρναβάλια και θα σου λέει ο πανηγυρτζής «έλα, πάρε, πάρε, ρεβανί Βεροίας».

Όχι κύριε. Έχουμε και μια αξιοπρέπεια, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε.

«Ρεβανί θα φας μόνο στη Βέροια σαν πας». Καλό για σλογκανάκι, έτσι;

Και «στη Βέροια σαν πας ρεβανί θα φας, αφού ζεσταθεί ο φασουλονταβάς».

Εξαιρετικό έδεσμα, ειδικά για τους διαβητικούς. Έστω και μια κουταλιά. Δεν παχαίνει, γλυκαίνει.

Μακάρι και τα εστιατόρια και τα καφέ μας να αρχίσουν να βγάζουν ως κέρασμα ή ως κανονικό γλυκό ρεβανί, μαζί με κομπόστα ροδάκινο.

Αντί της μπανάνας και άλλων τινών εξωτικών φρούτων.

Και γιατί όχι, οι υποψήφιοι δήμαρχοι να μοιράζουν αντί φυλλαδίων, ένα κομματάκι ρεβανί. Και μια φρουτοσαλάτα ντόπια, σε πλαστικό κουτάκι.

Τι να τα κάνουμε τα φυλλάδια και τις παχιές ιδέες; Τρως ένα ρεβανί, πάντα Βεροίας παρακαλώ, και λες γεια στα χέρια που το έφτιαξαν και τα χέρια που το έδωσαν.

Και να μετά θα κυλούν οι ψήφοι. Σαν σορόπι από το ρεβανί.

Παραδοσιακό Βεροίας, παρακαλώ. Όχι με στέβιες και μαύρες ζάχαρες, κανέλες και άλλους νεωτερισμούς, που μας έχουν πρήξει τα σκώτια οι μάστερσεφ.

Ρε συ, πριν τον καπουτσίνο, τον ελληνικό τον πίνατε με μαύρη ζάχαρη και αφρόγαλα; Ή ντεκαφεϊνέ;

Πολλά βαρύ και όχι παραγγέλνατε. Μέτριο, βραστό, με ολίγη, πικρό. Τέτοια πράγματα μιλάμε.

Τώρα γίναμε όλοι ιταλιάνοι στα γούστα. Τρομάρα μας!