Είπαμε (δηλαδη είπα) να σχολιάσω σήμερα και το Νίκο Ανδρουλάκη.

Που, αν ζούσε ο Ανδρέας, θα τον είχε, για να του κρατά το τασάκι, να ρίχνει τις στάχτες από τα πούρα που του έστελνε ο Φιντέλ.

Αν αφήσει λίγο μεγαλύτερα τα μούσια, θα είναι έτοιμος για κατσαπλιάς, να βγει στον Ψηλορείτη, ενάντια στον Εθνικό Στρατό.

Διότι εντάξει τα συντροφιλίκια, αλλά πρόεδρος κόμματος είσαι κυρ Νικολάκη μας.

Τράβα μια ξούρα καλή (όταν εννοούμε καλή, ούτε μουστάκι να μην αφήσεις, γιατί ξέρεις τι λένε για το μουστάκι).

Βάλε και τις κολώνιες σου, τις ενυδατικές σου κρέμες και αν δεν μπορείς να χαμογελάσεις, γιατί η άτιμη η κοινωνία σε έριξε στα ξένα χέρια, κάνε δυο τρια μποτοξάκια και θα χαμογελάς, όπως η συγχωρεμένη η Βαρδινογιάννη.

Και τι όραμα έχετε εκεί στο ΠΑΣΟΚ; Να σας παίξει ο Μητσοτάκης για πλάκα και να χάσετε με 10-0;

Να περάσετε το ΣΥΡΙΖΑ; Πώς να τον περάσετε Νικολάκη μου, που δεν ξέρεις από Τικ Τακ και ινσταγκράμια;

Έχεις δει τη φάτσα σου στον καθρέφτη; Σαν το γκρινιάρη από τους επτά νάνους είσαι.

Πού να φτάσετε ρε τον Ανδρέα, που με ένα νεύμα του αλάλαζαν τα πλήθη. Το ίδιο και με το νεύμα στις σκάλες του αεροπλάνου, που τον μετέφερε από το Χέρφιλντ, στη Μιμή.

Και κατέβηκε η Μιμή με τα μούτρα κάτω, λες και ήταν η Αθανασία του Αιγάλεω.

Εεεεε, Νίκο; Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι εδώ. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Και προπαντός ξούρισμα κόντρα.